σε σας χαμογελώ!

26 μέρες συμπληρώνονται σήμερα από την εισαγωγή της Λυδίας για την επέμβαση δεύτερης αφαίρεσης όγκου. Η Λυδία, όπως μπορείτε να δείτε και στην φωτογραφία αντιμετωπίζει και πάλι τα όσα συμβαίνουν με τη γνωστή αμείωτη αισιοδοξία και γενναιότητα. Μόνο τις στιγμές που πονάει ή την πασπατεύουν οι γιατροί, αντιδρά και στεναχωριέται.

Στιγμιότυπο: μπαίνει ένας από τους νευροχειρουργούς, ρωτάει πώς πάει η Λυδία, γυρνάει έπειτα στην Λυδία και την ρωτάει: "Λυδία, πώς σε λένε;" Ουδεμία απάντηση (το ρητό για το ποιος είναι μωρότερος το ξέρετε μάλλον...). Η γιαγιά που παραβρίσκεται προσπαθεί να σώσει τον γιατρό και την κατάσταση: πώς είναι το άλλο σου όνομα Λυδία; [λέει το επίθετό της!]. Ο γιατρός κάνει 1-2 ερωτήσεις ακόμα στην Λυδία, δεν παίρνει φυσικά καμιά απάντηση και αναχωρεί ευχαριστημένος από την Λυδία και την επιτυχή επίσκεψη. Φτάνει μέχρι την πόρτα, η Λυδία τον κοιτάει και λέει: "μπλα-μπλα-μπλα-μπλα....". Η αδελφή της την είχε μάθει να το κάνει αυτό όταν κάποιος την σκοτίζει με χαζές κουβέντες και ερωτήσεις. Και φυσικά το κορίτσι το χρησιμοποιεί στις πλέον κατάλληλες περιπτώσεις.

Όπως καταλαβαίνετε, έχει πλέον ανακτήσει σχεδόν πλήρως τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς της και ελπίζουμε, όταν με το καλό ξεκουμπιστούμε από το νοσοκομείο, το "σχεδόν" να φύγει. Στα κινητικά το παλεύουμε και πάμε κάθε μέρα και λίγο καλύτερα. Μήπως βγούμε περπατώντας από την κλινική; Θα δούμε...

Μια παρατήρηση για κάτι που γράφτηκε στα σχόλια: υπάρχει το παρόν, υπάρχει και το μέλλον. Το παρόν το παλεύουμε γιατί είναι το μόνο που έχουμε στα χέρια μας. Το μέλλον ξέρουμε ότι μπορεί (μάλλον, είναι πολύ πιθανόν) να φέρει πράγματα που θα διαψεύσουν τις ελπίδες μας.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς την κίνηση της καρδιάς, του μυαλού και της ψυχής μας από το παρόν στο μέλλον και πάλι πίσω και πάλι από την αρχή, κάθε λεπτό πάλι από την αρχή. Ίσως να είναι λίγο σαν τα κύματα στην θάλασσα, μόνο που τώρα είμαστε δεμένοι στον βράχο και κάθε επίθεση και απόσυρση του κύματος αντιστοιχεί σε μια διπλή οδύνη. Αυτή η εναλλαγή είναι η "κανονικότητα" της ζωής μας τα τελευταία χρόνια, είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μας σε αυτή τη μάχη. Διαβάστε την ανάρτηση αυτή από την αρχή και θα καταλάβετε πού βρίσκουμε (όταν βρίσκουμε) την δύναμη να "σηκώνουμε το γάντι".

Όσο για τα άλλα δύο πιτσιρίκια...επιφυλάσσομαι για ξεχωριστό αφιέρωμα...