Γιωργάκη τρέμουν τα κόκαλα του πατέρα σου.

Δυστυχώς Γιώργο μου δεν έμαθες τίποτα. Αν υπάρχει άλλη ζωή ο πατέρας σου θα σε παρακολουθεί τρεμάμενος.

Τίποτα δεν έμαθες από αυτόν. Πρέπει να είσαι περισσότερο παιδί της Μαργαρίτας ή μάλλον των λουλουδιών γιατί οι πράξεις σου και τα έργα σου δεν θυμίζουν σε τίποτα τα πιστεύω του πατέρα σου για το σύστημα και το πως λειτουργεί αυτό.

Να σου θυμίσω λοιπόν ότι ο πατέρας σου μιλούσε για Δημοκρατία, Ειρήνη, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ανεξαρτησία και Εθνική υπερηφάνεια. Εσύ δυστυχώς κατάφερες να τα ισοπεδώσεις όλα αυτά.

Ο πατέρας σου υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται ούτε κηδεμόνες, ούτε προστάτες, ούτε ρυθμιστές. Εσύ δυστυχώς μας τους επιβάλεις όλους αυτούς και μάλιστα με τον ποιο χυδαίο τρόπο που έχει γνωρίσει η χώρα τα τελευταία 30 χρόνια.

Το 1985, όταν πάλι το δημόσιο ταμείο ήταν άδειο, στις υποδείξεις για προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ο πρωθυπουργός Αν. Παπανδρέου απαντούσε με διάγγελμα στους πολίτες: «Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν είναι δυνατόν να διακινδυνεύσει, έστω και στο παραμικρό, μια τέτοια εξέλιξη (απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας, δηλαδή του εθνικού μας ελέγχου πάνω στη χάραξη της οικονομικής μας πολιτικής). Γιατί, πέρα από το θέμα της αρχής… υπάρχει και σοβαρή ιδεολογική αντίθεση με το είδος της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί όλοι ξέρουμε τις συνέπειες για τον λαό από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβλήθηκαν σε όσες χώρες παρενέβησαν οι διεθνείς οργανισμοί…».

Το θυμάσαι Γιωργάκη; Εσύ όχι μόνο τους προσκάλεσες αλλά τους έδωσες και τα κλειδιά μαζί.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε ότι η ορθόδοξη οικονομική σκέψη ήταν στιγματισμένη από μια συγκεκριμένη ιδεολογία και προκατάληψη και πρότεινε την δικιά του "σύνθεση" όπως την αποκαλούσε.

Στον εξηντασέλιδο πρόλογο του βιβλίου του Πατερναλιστικός Καπιταλισμός (1972) ξεκινά με το πρόβλημα που τον απασχολούσε από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης του με τα οικονομικά από το 1943, το πρόβλημα της επιχείρησης.

Γενιές μεγάλων ή ορθόδοξων οικονομολόγων πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα αληθινά επιβλητικό λογικό πλαίσιο για μια ενιαία ερμηνεία των οικονομικών φαινομένων, γράφει στην αρχή του βιβλίου Παρ' όλα αυτά. η ανεπάρκεια του, σαν ερμηνευτικού σχήματος, ήταν κατάδηλη.

Η θέση του Ανδρέα, αν και ριζοσπαστική, δεν μπαίνει σε δογματικό καλούπι. Από τον τίτλο και μόνο, βλέπουμε την έννοια του μεγάλου αδερφού που εισήγαγε ο λογοτέχνης Τζώρτζ Όργουελ (στο βιβλίο του για τα ολοκληρωτικά συστήματα με τίτλο το 1984). Εδώ ο Ανδρέας ανατρέπει, τον Όργουελ, λέγοντας ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει την τάση να τα ελέγχει όλα.

Στο μοντέλο του, η επιχείρηση εξουσιάζεται με κριτήρια "τεχνοδομικά.". Η τεχνολογία έχει τοποθετήσει την εξουσία στα χέρια των μάνατζερ, και η μεγάλη πολύ-εθνική πια επιχείρηση προσπαθεί ουσιαστικά να ελέγξει την αγορά για να μειώσει το ρίσκο της, είτε εξαγοράζοντας τους προμηθευτές, είτε μέσο καρτέλ για να ελέγξει την τελική τιμή του προϊόντος, είτε ελέγχοντας την πρώτη ύλη στις υπανάπτυκτες χώρες μέσα από στρατιωτικά καθεστώτα. Το σύστημα λειτουργεί με τον "ιδιωτικοποιημένο προγραμματισμό", που προωθείται όχι προς το συμφέρον του καταναλωτή αλλά προς το συμφέρον του συστήματος. Ο "πατερναλιστικός καπιταλισμός", δεν είναι άλλο από το σύγχρονο Αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα, άρτια συνδεδεμένο με το στρατιωτικό-βιομηχανικό κράτος.

Πόση αλήθεια άραγε κρύβουν μέχρι και σήμερα οι σκέψεις του πατέρα σου;